Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Μόνοι, σε ξένο περιβάλλον, του Ηράκλειτου Αντωνιάδη @ Βρυσάκι


Χθες το απόγευμα, Σάββατο κατά τις εφτά, δώσαμε ραντεβού με μια φίλη έξω από τον χώρο τέχνης και δράσης Βρυσάκι, για να δούμε παρέα την έκθεση φωτογραφίας του φίλου μας Ηράκλειτου Αντωνιάδη. Αν και το κρύο ήταν τσουχτερό, η Πλάκα έδειχνε όπως πάντα θελκτική, πολύβουη και γεμάτη τουρίστες, τόπους τόπους ήδη στολισμένη με χριστουγεννιάτικα, με τα όργανα στις ταβέρνες να παίζουν από νωρίς.

Καθώς η φίλη μου αργούσε να έρθει κι εγώ κρύωνα όλο και περισσότερο, αποφάσισα να δω την έκθεση μόνη. Μπήκα λοιπόν στο χώρο και αμέσως εντυπωσιάστηκα από την απλή και απέριττη ομορφιά του – και θύμωσα λίγο με τον εαυτό μου που δεν είχα ποτέ ξανά επισκεφτεί κάτι από τα πολλά κι ενδιαφέροντα που κατά καιρούς διοργανώνει. Χώρος λευκός, περιποιημένος και καθαρός, σαν φιλόξενο πλακιώτικο σπίτι, στο εσωτερικό με μικρά δωματιάκια, στο εξωτερικό με μια υπέροχη μικρή αυλή και μια εντυπωσιακή ταράτσα, φαντάζομαι τα τέλεια μέρη να πιεις καφέ ή ποτό το καλοκαίρι. 




 Η έκθεση του Ηράκλειτου ονομάζεται ''Μόνοι, σε ξένο περιβάλλον'' και είναι μια σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών, που εκτείνονται σε όλους τους τοίχους των δωματίων του κάτω ορόφου, κάνοντας έντονο contrast με τη λευκότητά τους. Σχεδόν σε όλες τις φωτογραφίες απεικονίζονται άνθρωποι μόνοι μέσα σε τοπία αστικά ή και εξοχικά, στην Αθήνα αλλά και σε άλλες ελληνικές επαρχιακές πόλεις καθώς και στο εξωτερικό, φωτογραφίες που ο καλλιτέχνης τραβάει ήδη από τη δεκαετία του ’90 στις περιπλανήσεις του στην πόλη αλλά και στα πιο μακρινά του ταξίδια. 




Φωτογραφίες σκοτεινές και μελαγχολικές, ένα παιδί χαζεύει τις ράγες του τρένου πίσω από το σύρμα σα να βρίσκεται μέσα σε φυλακή, μια γυναίκα στέκεται άπραγη μπροστά από μια βιτρίνα με ρούχα στην πιο κακόφημη περιοχή του Άμστερνταμ, σώματα κείτονται κοιμισμένα στο διάδρομο ενός καραβιού σα να γυρνάνε από πόλεμο, ένας ανάπηρος άντρας λαχταράει ένα παντελόνι για δυο πόδια κι ένας άλλος περπατάει στα χωράφια με φόντο έναν απειλητικό ουρανό γεμάτο πουλιά. Κάθε φωτογραφία και μια ιστορία, κάποιες από τις ιστορίες ίδιες με τις δικές μας. Φωτογραφίες που σου ζητάνε να σταθείς για λίγο σιωπηλός μπροστά τους και να αναλογιστείς το ίχνος σου στο χώρο και στο χρόνο. 





Καθώς ο Ηράκλειτος Αντωνιάδης είναι και αρχιτέκτονας, οι εικόνες του διαθέτουν και μια αυστηρή, θα έλεγα, δομή, ένα συγκεκριμένο στήσιμο, στο οποίο οι άνθρωποι μοιάζουν συνήθως να εγκιβωτίζονται, να οριοθετούνται, ακόμα και να εγκλωβίζονται από τις γραμμές του περιβάλλοντος χώρου, από τα κτίρια, τις βιτρίνες, τους τηλεφωνικούς θαλάμους, τα παγκάκια και τα δέντρα γύρω τους. Οι άνθρωποι στην πόλη τους, μόνοι ακόμα και όταν είναι με παρέα, με την πόλη γύρω τους σαν κουκούλι, ένα κουκούλι όμως που τους προστατεύει ή τους αποστερεί την αναπνοή ; 


Iδιαίτερα με συγκινεί μια φωτογραφία με τον τίτλο ''Εις μνήμιν'', μια φωτογραφία που απεικονίζει μια άλλη φωτογραφία, ενός παλιομοδίτικου, παλιού ζευγαριού, πεταμένη σε έναν βρώμικο, λασπωμένο δρόμο. Στέκομαι ώρα μπροστά της, σκέφτομαι πόσες σχέσεις μας τελείωσαν άδοξα, πόσοι άνθρωποι που αγαπήσαμε χάθηκαν ενώ οι φωτογραφίες τους ακόμα επιβιώνουν.


 Ύστερα έρχεται η φίλη μου, η μοναξιά μου ραγίζει σα το γυαλί, βλέπουμε την έκθεση ακόμα μια φορά και μετά πάμε για ζεστή σοκολάτα σε κάποιο cafe της Πλάκας....


(H έκθεση του Ηράκλειτου Αντωνιάδη διαρκεί ως και τις 26 Νοεμβρίου 2014. Ανοιχτά καθημερινά από τις 12.00 το μεσημέρι ως τις 20.00 το απόγευμα στο Βρυσάκι, Βρυσακίου 17. Έργα του καλλιτέχνη μπορείτε να δείτε και στο site του www.darkroom.gr)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου