Σάββατο 20 Απριλίου 2019

Hώ Αγγελή
Is it a trap?
@ Γκαλερί Ζουμπουλάκη

Η μέρα είναι συννεφιασμένη και υγρή, ο ήλιος έχει να βγει κανονικά εδώ κι έναν μήνα και οι συναισθηματικές μου μεταπτώσεις τον τελευταίο καιρό ήταν απελπιστικά έντονες. Κατηγορώ τον καιρό, κατηγορώ την έλλειψη ήλιου και βιταμίνης D στον οργανισμό μου που με κάνουν υπερευαίσθητη, μελαγχολική, θλιμμένη χωρίς ουσιαστικό λόγο. Πρώτη μέρα της μακράς αργίας μου για το Πάσχα και δε θέλω να βγω από το σπίτι, θέλω να μείνω κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου, να ακούω Madrugada και Lana Del Rey, να ονειρεύομαι αμμώδεις παραλίες, δωμάτια ξενοδοχείων, το δέρμα του. Ντύνομαι σχεδόν με το ζόρι και βγαίνω, πάντα ξεχνάω ότι η πόλη ανταποκρίνεται στις ψυχικές μου μεταβολές, ότι με περιβάλλει σαν προστατευτικό κουκούλι, ότι μου γλυκαίνει τις πληγές σαν φάρμακο, ότι σε αυτήν δε νιώθω ποτέ πραγματικά μόνη.



Το Κολωνάκι δε μου άρεσε παλιότερα. Παρόλο που η μητέρα μου μεγάλωσε εδώ και οι ιστορίες από τα παράξενα νιάτα της ανήκουν πια στην προσωπική μου μυθολογία, το θεωρούσα ψωνίστικο, ψεύτικο, όλο βιτρίνα και φιγούρα, χωρίς ψυχή. Άργησα να αντιληφθώ το γνήσια μποέμ, ελαφρώς ζοφερό του χαρακτήρα, τη μελαγχολία του που πάει πακέτο με την ομορφιά του, την κρυφή του θλίψη που το διαβρώνει αργά, όπως το κακό του αποχετευτικό σύστημα διαβρώνει τα υπόγεια των παλιομοδίτικων πολυκατοικιών του. Το Κολωνάκι είναι ένας τόπος για λογοτέχνες και ζωγράφους, τα ακριβά του καταστήματα σε ξεγελάνε και σου κρύβουν την καρδιά του.

Η γκαλερί Ζουμπουλάκη είναι ακριβώς απέναντι από την πλατεία, δε θα την εντοπίσεις όμως πολύ εύκολα, μια και η διακριτική της είσοδος είναι κρυμμένη ανάμεσα σε ένα φαγάδικο και σε ένα μαγαζί με είδη τεχνολογίας, που κραυγάζει με έντονα γράμματα το όνομά του. Σκέφτομαι, κατεβαίνοντας τα σκαλιά της, ότι αυτό είναι μια παραβολή και για το ίδιο το Κολωνάκι, μαγαζιά και ακριβά ρούχα και clubs ουρλιάζουν και δε σε αφήνουν να αντιληφθείς τη σιωπή, το κρυμμένο μήνυμα από πίσω.

Στον μεγάλο, υπόγειο χώρο της γκαλερί οι μεγάλων διαστάσεων πίνακες της Ηώς Αγγελή επιτείνουν την αίσθησή μου αν-οικειότητας, του κρυφού συναισθήματος, του κάτι που διαφεύγει. Στο ‘’Αστικό τοπίο’’ ένα περίεργο δωμάτιο με κεκλιμμένα τεράστια παράθυρα που βλέπουν σε μια αμερικάνικη, λες, πόλη, με ουραξονύστες. Θα μπορούσε να είναι γραφείο μιας εταιρίας ή ένα μοντέρνο loft, όπου κάτι πήγε μόλις πολύ στραβά, ένα αναποδογυρισμένο τραπεζάκι, μια αίσθηση αποχώρησης. Υπάρχει και μια σκάλα εδώ, όπως και σε πολλά άλλα έργα της έκθεσης, όπως και σε πολλά παλιότερα έργα της καλλιτέχνιδος, που, όπως μου λέει η ίδια, που περπατάει για λίγο μαζί μου στον χώρο μιλώντας μου για την δουλειά της, τη χρησιμοποιεί συχνά ως σύμβολο ανάβασης αλλά και κατάβασης, διαφυγής ή και όχι.



Σκάλες υπάρχουν σχεδόν σε όλους τους πίνακες της έκθεσης. Όπως και άδειες πισίνες, περίκλειστοι κήποι, λάμπες και κάμερες παρακολούθησης. Στην ‘’Γραμμή του κήπου’’ σου έρχεται στο μυαλό ο ‘’Κυνόδοντας’’ του Λάνθιμου, ο κήπος του σπιτιού της οικογένειας, καθώς εδώ οι ψηλοί τοίχοι μάλλον σε κρατούν φυλακισμένο παρά σε προστατεύουν και ο κήπος είναι γκρίζος και σκοτεινός, η χαρά μοιάζει να είναι έξω από αυτόν και όχι μέσα.



Σε άλλα έργα, η φύση εισβάλλει στα δωμάτια, τα διαβρώνει, τα κατακλύζει. Στην ‘’Υδρόγειο’’ χλόη καλύπτει το πάτωμα ενός δωματίου που μοιάζει με το εργαστήρι του καλλιτέχνη και στο ‘’Αυτό δεν είναι σπίτι’’ οι κάκτοι μοιάζουν να μεγαλώνουν στο εσωτερικό ενός δωματίου με κεκλιμμένη οροφή που ατενίζει τη θάλασσα και τα χιονισμένα βουνά.




Το έργο, πάντως, που προσωπικά αγάπησα περισσότερο από όλα είναι αυτό που έδωσε τον τίτλο και σε ολόκληρη την έκθεση. ‘’Is it a trap?’’ μοιάζει να αναρρωτιέται  το ελάφι, που βρίσκεται ξαφνικά παγιδευμένο σε μια παράξενη υπόγεια διάβαση, με μια κάμερα παρακολούθησης και έναν προβολέα να το στοχεύουν.



Οι άνθρωποι απουσιάζουν εκκωφαντικά από όλα τα έργα. Τα αντικείμενα, ωστόσο, υπαινίσσονται την προηγούμενη ή επικείμενη παρουσία τους στους χώρους, τα αναμμένα φώτα, τα καλώδια, τα υλικά ζωγραφικής, τα αναποδογυρισμένα έπιπλα, τα δωμάτια μοιάζουν να έχουν μόλις εγκαταλειφθεί ή να ετοιμάζονται για να υποδεχτούν τα ανθρώπινα πλάσματα. Μου αρέσουν πολύ οι πίνακές της Αγγελή, με ηρεμούν και ταυτόχρονα μου δημιουργούν μια αδιόρατη αίσθηση απειλής, επικινδυνότητας, ο χρόνος εκκρεμεί, επικρέμαται, αναμένει.



Χαζεύω λίγο το μυστικό και υγρό κηπάκι της γκαλερί και βγαίνω ξανά στην επιφάνεια της πόλης. Η πλατεία με καταπίνει, το πολύβουο πλήθος της με ρουφάει. Ο ουρανός ακόμα συννεφιασμένος. Δε ξέρω γιατί, αλλά θυμάμαι ξαφνικά εκείνη τη σκηνή από το ‘’The truman show’’ με τον Jim Carrey, όπου ο ήρωας συνειδητοποιεί ότι ο ουρανός είναι χάρτινος, η πόλη του ένα σκηνικό, η ζωή του ένα ακριβό reality show σε απευθείας μετάδοση. Είμαστε όλοι παγιδευμένοι σε αυτή την πόλη, σε αυτή τη ζωή; Και πού κρύβονται οι σκάλες που θα μας οδηγήσουν έξω; Και μήπως το έξω, ΑΝ υπάρχει, είναι τελικά χειρότερο; Is it a fucking trap???




(Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 4 Μαϊου του 2019. Η γκαλερί Ζουμπουλάκη βρίσκεται στην πλατεία Κολωνακίου, στον αριθμό 20).