Kάθε φορά που έχω λίγο χρόνο για χάσιμο στο Internet, μπαίνω στο Johnny´s Bird. Δε ξέρω αν φταίνε οι ροκ καταβολές μου, η σύντομη προϋπηρεσία μου παλιότερα σε μια μικρή εταιρεία διοργάνωσης συναυλιών ή το γεγονός ότι δυο από τα αρσενικά που αγάπησα περισσότερο στη ζωή μου συνδέονταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με τη μουσική βιομηχανία, πάντως αυτό το ιδιαίτερο site καταφέρνει να με χτυπάει πάντα κατευθείαν στην καρδιά.
Σαν ιδιότυπο φωτορομάντζο, το Johnny´s Bird ξετυλίγει μια-μια τις ιστορίες του μπροστά στα μάτια του υπομονετικού παρατηρητή (και υπάρχουν πάνω από εκατό φωτο-ιστορίες εδώ, όλες εξίσου εθιστικές). Ιστορίες με τίτλους όπως Destination X, Home Candy, Crossroads blues και Should I stay or should I go, που μοιάζουν να ξεπήδησαν άλλοτε από hip περιοδικά, άλλοτε από ερασιτεχνικά videoclips και άλλοτε από το δικό σου, προσωπικό φωτογραφικό άλμπουμ (από τότε που με τις φίλες σου είχατε μεθύσει και είχατε τραβήξει η μια την άλλη παλαβές φωτογραφίες).
Aνορεξικά κορίτσια που μοιάζουν όλα γύρω στα δεκάξι, έρημα τοπία και ρημαγμένα αυτοκίνητα, τροχόσπιτα, εφηβικά δωμάτια, πόστερ, δίσκοι, μουσικά όργανα, σκυλιά, τασάκια γεμάτα τσιγάρα, αλκοόλ, τατουάζ και πρώιμη σεξουαλικότητα, ροκιά, μια αίσθηση παρέας ή μια αφόρητη μοναξιά και ανία, που και που ένα lifestyle ναρκωτικών ή μια οπτική street fashion, το site είναι γεμάτο με εικόνες από μια απρόσμενα οικεία Αμερική, κάπως κιτς και προβληματική, αλλά παραδόξως όμορφη, τρελιάρα και ολοζώντανη.
Κι έτσι όπως χαζεύω τις σελίδες του, αναπολώ ξαφνικά το 01 του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, το πιο πρωτοποριακό περιοδικό που βγήκε ποτέ στην Ελλάδα, θυμάμαι ότι είχε κι εκείνο μια παρόμοια αισθητική, τόσα χρόνια πριν την οικονομική κρίση, τόσα χρόνια πριν τα street fashion blogs και τη λατρεία του φθαρμένου. Kαι νοσταλγώ τον εαυτό μου να το διαβάζει τότε, γύρω στα δεκάξι, ένα μεσημέρι καλοκαιριού στην πόλη, το σχολείο έχει μόλις τελειώσει κι εγώ πίνω κλεφτά μια μπίρα, καπνίζω κλεφτά ένα τσιγάρο, ενώ στο walkman μου ακούω Iggy Pop. Kαι είμαι πάλι εκείνο το μελαγχολικό κορίτσι, ακόμα αδαές και σχετικά αθώο, που ονειρεύεται να φιληθεί μια μέρα από έναν ροκ σταρ....
(Το site www.johnnysbird.com είναι το προσωπικό project της φωτογράφου Moni Haworth, που ζει και εργάζεται στην Καλιφόρνια.)
Aνορεξικά κορίτσια που μοιάζουν όλα γύρω στα δεκάξι, έρημα τοπία και ρημαγμένα αυτοκίνητα, τροχόσπιτα, εφηβικά δωμάτια, πόστερ, δίσκοι, μουσικά όργανα, σκυλιά, τασάκια γεμάτα τσιγάρα, αλκοόλ, τατουάζ και πρώιμη σεξουαλικότητα, ροκιά, μια αίσθηση παρέας ή μια αφόρητη μοναξιά και ανία, που και που ένα lifestyle ναρκωτικών ή μια οπτική street fashion, το site είναι γεμάτο με εικόνες από μια απρόσμενα οικεία Αμερική, κάπως κιτς και προβληματική, αλλά παραδόξως όμορφη, τρελιάρα και ολοζώντανη.
Κι έτσι όπως χαζεύω τις σελίδες του, αναπολώ ξαφνικά το 01 του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, το πιο πρωτοποριακό περιοδικό που βγήκε ποτέ στην Ελλάδα, θυμάμαι ότι είχε κι εκείνο μια παρόμοια αισθητική, τόσα χρόνια πριν την οικονομική κρίση, τόσα χρόνια πριν τα street fashion blogs και τη λατρεία του φθαρμένου. Kαι νοσταλγώ τον εαυτό μου να το διαβάζει τότε, γύρω στα δεκάξι, ένα μεσημέρι καλοκαιριού στην πόλη, το σχολείο έχει μόλις τελειώσει κι εγώ πίνω κλεφτά μια μπίρα, καπνίζω κλεφτά ένα τσιγάρο, ενώ στο walkman μου ακούω Iggy Pop. Kαι είμαι πάλι εκείνο το μελαγχολικό κορίτσι, ακόμα αδαές και σχετικά αθώο, που ονειρεύεται να φιληθεί μια μέρα από έναν ροκ σταρ....
(Το site www.johnnysbird.com είναι το προσωπικό project της φωτογράφου Moni Haworth, που ζει και εργάζεται στην Καλιφόρνια.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου